Ενότητα δράσης της Αριστεράς ή ανακύκλωση αδιεξόδων;
Του Σάββα Μιχαήλ
Πιθανόν, ως γνωστόν, οι αγαθές προθέσεις να οδηγούν στην κόλαση. Σίγουρα, πάντως, στην κόλαση οδηγούν οι προθέσεις που μεταμφιέζονται σε αγαθές.
Η συντριπτική πλειοψηφία των κάθε λογής αριστερών κι αγωνιστών, μαζί και του ΕΕΚ, έχει την αγαθότατη πρόθεση κι αγωνία να υπάρξει ενότητα στη δράση των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων που αναφέρονται ή και ξεπερνούν τα γνωστά όρια της Αριστεράς, ιδιαίτερα σήμερα που μας απειλεί με αφανισμό ο κοινωνικός κανιβαλισμός της κυβέρνησης Παπανδρέου - ΕΕ-ΔΝΤ. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν ότι αυτό που αδυνατίζει το κίνημα και το κάνει αναποτελεσματικό κατά της θηριωδίας της τρόϊκας είναι ο υπαρκτός κατακερματισμός της Αριστεράς, κοινοβουλευτικής και μη.
Κανείς δεν μπορεί να το υποτιμήσει αυτό. Ούτε, όμως, και τους κινδύνους που κρύβονται πίσω από την μονόπλευρη και συχνά δημαγωγική επίκληση της ενότητας της Αριστεράς, «τουλάχιστον στη δράση», όπως είθισται να λέγεται σεμνά.
Αν παρατηρήσουμε τις κινητοποιήσεις των τελευταίων μηνών , κι όσο αρνητικό ρόλο κι αν παίζουν οι χωριστές συγκεντρώσεις και πορείες του ΠΑΜΕ/ΚΚΕ, υπήρξε, μέχρι ένα βαθμό, κοινή δράση, συμμετοχή στις ίδιες Γενικές Απεργίες, πορείες έστω και με σχετικές αποστάσεις, από ένα πλατύ φάσμα πολιτικά διαφορετικών ή κι ανταγωνιστικών δυνάμεων. ..
Ολο το άρθρο εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου